ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
oo i nawet w miare pozytywnie:-)
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
Droga Wierzbowa:
Wierzby dla pszczół odgrywają szczególną rolę. Te niewysokie drzewa niegdyś stanowiły nierozłączny element krajobrazu naszego kraju. Dziś jednak coraz częściej wypierane są z łąk i znad strug. Nie ma dla nich miejsca w nowoczesnym rolnictwie. Trochę to smutne, bo przecież dla człowieka także mają pewne znaczenie. Jako drzewa wyjątkowo szybko rosnące dostarczają przecież opału. Wierzba energetyczna służy do produkcji brykietów. Z gałązek wierzb zaplata się też wymyślne koszyki jak i meble. W naszym domu także można znaleźć kilka wiklinowych taboretów. Czemu drzewa te ważne są dla zapylaczy? Powodów jest co najmniej kilka.
Po pierwsze wierzby w większości kwitną bardzo wcześnie. Dostarczają one pokaźnych ilości nektaru i pyłku. Niektórzy pszczelarze utrzymują nawet, że możliwe jest pozyskanie miodu gatunkowego wierzbowego. Mi osobiście wydaje się to mało prawdopodobne. Znaczenie tych roślin dostrzegam raczej przez pryzmat poprawnego i dynamicznego rozwoju rodzin pszczelich w okresie wczesnowiosennym. Jest on potrzebny jeśli chcemy przygotować maksymalną siłę rojów na początek kwitnienia sadów owocowych i wędrówkę na łany rzepakowe. Jest to z reguły 20 – 25 kwiecień, a więc czasu jest naprawdę niewiele.
Po drugie wierzby stanowią naturalne remedium na nosemozę. Nie wnikając zanadto w szczegóły tej przykrej pszczelej przypadłości nadmienię jedynie, że chore owady zapadają na biegunkę i czasem w wyniku burzliwego jej przebiegu stracić można nawet cały rój. Obecność dużej liczby osobników męskich wierzb kwitnących wczesną wiosną w bezpośrednim sąsiedztwie pasieki zapobiega wystąpieniu choroby. Osobniki męskie to rośliny pylące, żeńskie wydzielają nektar. Wszystkie sztobry, które zgromadziłem na wiosnę pochodzą z okazów męskich. Ich zadaniem będzie zapewnienie moim podopiecznym kilkunastu – kilkudziesięciu kilogramów pyłku, czasem błędnie nazywanego pyłkiem pszczelim. Pyłek roślinny stanowi dla zapylaczy bogate źródło białka i wielu witamin. Jego zbawienne właściwości zdrowotne odczuć mogą także ludzie. Zawiera on bowiem szereg związków chemicznych niezbędnych dla właściwego funkcjonowania ludzkiego organizmu.
za:
http://pogodnypiatek.pl/tag/drzewa-pylkodajne/
Wierzby dla pszczół odgrywają szczególną rolę. Te niewysokie drzewa niegdyś stanowiły nierozłączny element krajobrazu naszego kraju. Dziś jednak coraz częściej wypierane są z łąk i znad strug. Nie ma dla nich miejsca w nowoczesnym rolnictwie. Trochę to smutne, bo przecież dla człowieka także mają pewne znaczenie. Jako drzewa wyjątkowo szybko rosnące dostarczają przecież opału. Wierzba energetyczna służy do produkcji brykietów. Z gałązek wierzb zaplata się też wymyślne koszyki jak i meble. W naszym domu także można znaleźć kilka wiklinowych taboretów. Czemu drzewa te ważne są dla zapylaczy? Powodów jest co najmniej kilka.
Po pierwsze wierzby w większości kwitną bardzo wcześnie. Dostarczają one pokaźnych ilości nektaru i pyłku. Niektórzy pszczelarze utrzymują nawet, że możliwe jest pozyskanie miodu gatunkowego wierzbowego. Mi osobiście wydaje się to mało prawdopodobne. Znaczenie tych roślin dostrzegam raczej przez pryzmat poprawnego i dynamicznego rozwoju rodzin pszczelich w okresie wczesnowiosennym. Jest on potrzebny jeśli chcemy przygotować maksymalną siłę rojów na początek kwitnienia sadów owocowych i wędrówkę na łany rzepakowe. Jest to z reguły 20 – 25 kwiecień, a więc czasu jest naprawdę niewiele.
Po drugie wierzby stanowią naturalne remedium na nosemozę. Nie wnikając zanadto w szczegóły tej przykrej pszczelej przypadłości nadmienię jedynie, że chore owady zapadają na biegunkę i czasem w wyniku burzliwego jej przebiegu stracić można nawet cały rój. Obecność dużej liczby osobników męskich wierzb kwitnących wczesną wiosną w bezpośrednim sąsiedztwie pasieki zapobiega wystąpieniu choroby. Osobniki męskie to rośliny pylące, żeńskie wydzielają nektar. Wszystkie sztobry, które zgromadziłem na wiosnę pochodzą z okazów męskich. Ich zadaniem będzie zapewnienie moim podopiecznym kilkunastu – kilkudziesięciu kilogramów pyłku, czasem błędnie nazywanego pyłkiem pszczelim. Pyłek roślinny stanowi dla zapylaczy bogate źródło białka i wielu witamin. Jego zbawienne właściwości zdrowotne odczuć mogą także ludzie. Zawiera on bowiem szereg związków chemicznych niezbędnych dla właściwego funkcjonowania ludzkiego organizmu.
za:
http://pogodnypiatek.pl/tag/drzewa-pylkodajne/
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
wierzba głowiasta:
PRZEPIS NA WIERZBĘ GŁOWIASTĄ
Jeśli chcemy aby z naszego krajobrazu nie zniknęły malownicze i cenne przyrodniczo szpalery wierzb głowiastych, prócz regularnego ogławiana tych już istniejących – zasadźmy nowe!
PAMIĘTAJ! Wierzba głowiasta to nie specjalny gatunek, czy odmiana wierzby, ale forma drzewa ukształtowana ręką człowieka. Możemy ją uzyskać z sadzonek (sztobrów), lub pozyskanych podczas ogławiania grubych pędów (żywokołów).
1)
Wariant I – sztobry
Wierzby łatwo rozmnażają się ze zdrewniałych nieukorzenionych sadzonek (sztobrów) – czyli kawałków patyków długości około 30 cm sadzonych wprost do gruntu w szparę późną jesienią lub wczesną wiosną. Po ukorzenieniu w wypuszczeniu pędów, młodą roślinę prowadzimy w formie drzewiastej z jednym pniem.
Wariant II – żywokoły
Na terenach z wysokim poziomem wody gruntowej sadzimy grube pędy wierzbowe o średnicy 5-10 cm i długości (w zależności od potrzeb) 1,5-2,5 m. Żywokoły pozyskujemy ze starszych wierzb zimą i sadzimy w marcu/kwietniu po rozmarznięciu gruntu. Wbijamy je w spulchnioną ziemię na taką głębokość na jaką się uda.
2)
Cd wariant I
Prowadzimy wierzbę w formie piennej, aż uzyska na wysokości 2 m grubość 5 cm. Zazwyczaj trwa to kilka lat. Po osiągnięciu tej grubości, na wiosnę obcinamy wierzchołek i pędy boczne.
Cd wariant II
W roku posadzenia, wycinamy odbijające z pnia pędy. Zostawiamy tylko te na wierzchołku i dbamy o dużą wilgotność w razie suszy.
3)
II-X rok po posadzeniu żywokołów lub ogłowieniu młodej wierzby wyhodowanej z sadzonki wierzbowej postępujemy tak samo w obu wariantach. Ukorzenione drzewko ogławiamy co roku lub co 2 lata przez następne 10 lat, obcinając wszystkie pędy wyrastające z wierzchołka.
4)
Po X roku ogławiamy wierzby co około 5 lat.
Ogławianie prowadzimy w okresie spoczynku drzew czyli od listopada do końca lutego.
za:
http://www.bocian.org.pl/wierzby/przepis
PRZEPIS NA WIERZBĘ GŁOWIASTĄ
Jeśli chcemy aby z naszego krajobrazu nie zniknęły malownicze i cenne przyrodniczo szpalery wierzb głowiastych, prócz regularnego ogławiana tych już istniejących – zasadźmy nowe!
PAMIĘTAJ! Wierzba głowiasta to nie specjalny gatunek, czy odmiana wierzby, ale forma drzewa ukształtowana ręką człowieka. Możemy ją uzyskać z sadzonek (sztobrów), lub pozyskanych podczas ogławiania grubych pędów (żywokołów).
1)
Wariant I – sztobry
Wierzby łatwo rozmnażają się ze zdrewniałych nieukorzenionych sadzonek (sztobrów) – czyli kawałków patyków długości około 30 cm sadzonych wprost do gruntu w szparę późną jesienią lub wczesną wiosną. Po ukorzenieniu w wypuszczeniu pędów, młodą roślinę prowadzimy w formie drzewiastej z jednym pniem.
Wariant II – żywokoły
Na terenach z wysokim poziomem wody gruntowej sadzimy grube pędy wierzbowe o średnicy 5-10 cm i długości (w zależności od potrzeb) 1,5-2,5 m. Żywokoły pozyskujemy ze starszych wierzb zimą i sadzimy w marcu/kwietniu po rozmarznięciu gruntu. Wbijamy je w spulchnioną ziemię na taką głębokość na jaką się uda.
2)
Cd wariant I
Prowadzimy wierzbę w formie piennej, aż uzyska na wysokości 2 m grubość 5 cm. Zazwyczaj trwa to kilka lat. Po osiągnięciu tej grubości, na wiosnę obcinamy wierzchołek i pędy boczne.
Cd wariant II
W roku posadzenia, wycinamy odbijające z pnia pędy. Zostawiamy tylko te na wierzchołku i dbamy o dużą wilgotność w razie suszy.
3)
II-X rok po posadzeniu żywokołów lub ogłowieniu młodej wierzby wyhodowanej z sadzonki wierzbowej postępujemy tak samo w obu wariantach. Ukorzenione drzewko ogławiamy co roku lub co 2 lata przez następne 10 lat, obcinając wszystkie pędy wyrastające z wierzchołka.
4)
Po X roku ogławiamy wierzby co około 5 lat.
Ogławianie prowadzimy w okresie spoczynku drzew czyli od listopada do końca lutego.
za:
http://www.bocian.org.pl/wierzby/przepis
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
wierzba Biała(srebrna, pospolita): Roślina lecznicza:
Surowiec zielarski: kora (Cortex Salicis) zawiera flawonoidy, kwasy organiczne oraz glikozydy. Najważniejszym z nich jest glikozyd fenolowy – salicyna. Korę zbiera się z 2 – 3 letnich gałęzi wczesną wiosną, gdy ruszają soki i łatwo jest ją oddzielić od drewna. Korę suszyć można zarówno w ciemnych, jak i jasnych pomieszczeniach. Do celów leczniczych wykorzystywana może być również kora wierzby kruchej, wierzby purpurowej, wierzby pięciopręcikowej i wierzby wiciowej.
Działanie: salicyna ma silne działanie przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i ściągające. Wykorzystywana jest przy takich dolegliwościach i chorobach, jak: ból głowy, przeziębienie przebiegające z gorączką, różne choroby reumatyczne, miażdżyca. Obecnie już nie pozyskuje się do celów leczniczych kory wierzby, gdyż jest zastępowana syntetycznie produkowanym kwasem acetylosalicylowym (nazwa handlowa „Aspiryna”, „Polopiryna”). W medycynie ludowej wykorzystywano korę wierzby również do leczenia nerwobólów i jako środka ułatwiającego zasypianie i uspokajającego.
Drewno jest powszechnie wykorzystywane jako materiał opałowy.
Jest często nasadzana przy drogach, na wałach przeciwpowodziowych oraz na brzegach rzek w celu ich umocnienia i zabezpieczenia przed osuwaniem ziemi. Dzięki silnie rozbudowanemu systemowi korzeniowemu i szybkiemu wzrostowi nadaje się również do rekultywacji terenów i wysypisk śmieci.
Jako roślina pobierająca z podłoża bardzo duże ilości wody sadzona jest na terenach podmokłych i bagnach w celu ich osuszenia.
Niektóre odmiany są uprawiane jako rośliny ozdobne.
Surowiec zielarski: kora (Cortex Salicis) zawiera flawonoidy, kwasy organiczne oraz glikozydy. Najważniejszym z nich jest glikozyd fenolowy – salicyna. Korę zbiera się z 2 – 3 letnich gałęzi wczesną wiosną, gdy ruszają soki i łatwo jest ją oddzielić od drewna. Korę suszyć można zarówno w ciemnych, jak i jasnych pomieszczeniach. Do celów leczniczych wykorzystywana może być również kora wierzby kruchej, wierzby purpurowej, wierzby pięciopręcikowej i wierzby wiciowej.
Działanie: salicyna ma silne działanie przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i ściągające. Wykorzystywana jest przy takich dolegliwościach i chorobach, jak: ból głowy, przeziębienie przebiegające z gorączką, różne choroby reumatyczne, miażdżyca. Obecnie już nie pozyskuje się do celów leczniczych kory wierzby, gdyż jest zastępowana syntetycznie produkowanym kwasem acetylosalicylowym (nazwa handlowa „Aspiryna”, „Polopiryna”). W medycynie ludowej wykorzystywano korę wierzby również do leczenia nerwobólów i jako środka ułatwiającego zasypianie i uspokajającego.
Drewno jest powszechnie wykorzystywane jako materiał opałowy.
Jest często nasadzana przy drogach, na wałach przeciwpowodziowych oraz na brzegach rzek w celu ich umocnienia i zabezpieczenia przed osuwaniem ziemi. Dzięki silnie rozbudowanemu systemowi korzeniowemu i szybkiemu wzrostowi nadaje się również do rekultywacji terenów i wysypisk śmieci.
Jako roślina pobierająca z podłoża bardzo duże ilości wody sadzona jest na terenach podmokłych i bagnach w celu ich osuszenia.
Niektóre odmiany są uprawiane jako rośliny ozdobne.
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
wierzba Iwa:
Pokrój
Krzew do 9 m wysokości, albo drzewo dorastające do 22 m[3]. Pokrój kulisty[3]. Młode pędy są grube, barwy oliwkowej do brunatnoczerwonawej, z początku krótko owłosione, później łysiejące.
Pień
Na pniu i na grubszych gałęziach obserwuje się ciemne romboidalne pęknięcia w rzędach. Stanowią one dobrą cechę rozpoznawczą tej wierzby. Kora ma kolor szary i jest spękana[3].
Drewno
Miękkie i lekkie z czerwonobiałym bielem i żółtawobrunatną twardzielą.
Liście
Szerokoeliptyczne, do dwu razy tak długie jak szerokie, krótko, skośnie zaostrzone[3]. Brzeg liścia nieregularnie słabo pikowany[3] lub całobrzegi, na krótkich pędach przeważnie gładki i falisty. Górna powierzchnia liścia żywozielona do oliwkowej[3], naga, lekko lśniąca do matowej; tylko główny nerw jest lekko wystający i przylegająco owłosiony. Dolna strona liścia, z mocno wystającą siecią nerwów, trwale gęsto białawo owłosiona i miękka w dotyku[3]. Ogonek liściowy około 1 cm długości, owłosiony, przylistki zwykle obecne, 1 cm długości, sercowate do nerkowatych, ząbkowane.
Kwiaty
Roślina dwupienna. Wielkie kotki (bazie) ukazują się przed liśćmi[3], przed rozkwitnięciem otoczone są białym futerkiem włosków, pochodzącym od długobrodych przysadek i chroniącym młode kwiaty przed mrozem. Kotki mają bardzo krótkie szypuły, męskie są jajowate, 2–3 cm długie, gęsto kwiatowe, żeńskie są podłużno-jajowate, do 4 cm długości. Zalążnia na długim trzonku, gęsto owłosiona; przysadka dwubarwna, u nasady jasna, wierzchołek ciemnobrunatny do czarnego, gęsto i długo owłosiony, brodaty. Szyjka bardzo krótka, rozgałęzienia znamion wyprostowane, skłaniające się ku sobie. U nasady kwiatu jest osadzony krótki gruczoł miodnikowy.
Pokrój
Krzew do 9 m wysokości, albo drzewo dorastające do 22 m[3]. Pokrój kulisty[3]. Młode pędy są grube, barwy oliwkowej do brunatnoczerwonawej, z początku krótko owłosione, później łysiejące.
Pień
Na pniu i na grubszych gałęziach obserwuje się ciemne romboidalne pęknięcia w rzędach. Stanowią one dobrą cechę rozpoznawczą tej wierzby. Kora ma kolor szary i jest spękana[3].
Drewno
Miękkie i lekkie z czerwonobiałym bielem i żółtawobrunatną twardzielą.
Liście
Szerokoeliptyczne, do dwu razy tak długie jak szerokie, krótko, skośnie zaostrzone[3]. Brzeg liścia nieregularnie słabo pikowany[3] lub całobrzegi, na krótkich pędach przeważnie gładki i falisty. Górna powierzchnia liścia żywozielona do oliwkowej[3], naga, lekko lśniąca do matowej; tylko główny nerw jest lekko wystający i przylegająco owłosiony. Dolna strona liścia, z mocno wystającą siecią nerwów, trwale gęsto białawo owłosiona i miękka w dotyku[3]. Ogonek liściowy około 1 cm długości, owłosiony, przylistki zwykle obecne, 1 cm długości, sercowate do nerkowatych, ząbkowane.
Kwiaty
Roślina dwupienna. Wielkie kotki (bazie) ukazują się przed liśćmi[3], przed rozkwitnięciem otoczone są białym futerkiem włosków, pochodzącym od długobrodych przysadek i chroniącym młode kwiaty przed mrozem. Kotki mają bardzo krótkie szypuły, męskie są jajowate, 2–3 cm długie, gęsto kwiatowe, żeńskie są podłużno-jajowate, do 4 cm długości. Zalążnia na długim trzonku, gęsto owłosiona; przysadka dwubarwna, u nasady jasna, wierzchołek ciemnobrunatny do czarnego, gęsto i długo owłosiony, brodaty. Szyjka bardzo krótka, rozgałęzienia znamion wyprostowane, skłaniające się ku sobie. U nasady kwiatu jest osadzony krótki gruczoł miodnikowy.
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
wierzba szara, łoza, łoziny. U mnie tego mnogo:)
Jest to szeroko rozrastający się krzew wysokości do 6 m. Z reguły tworzy regularne, duże i gęste kępy. Zarasta wilgotne, nieużytkowane łąki, torfowiska, brzegi wód. Kwitnie od marca do kwietnia, zwykle przed rozwojem liści, tworząc charakterystyczne dla wierzb kotki. Jest rośliną owadopylną i miododajną. Nasiona rozsiewane przez wiatr.
Czasami uprawiana jako roślina ozdobna. Szczególnie nadaje się do obsadzania brzegów oczek wodnych. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, potrzebuje natomiast stale wilgotnego podłoża. Preferuje stanowiska słoneczne. Aby powstała ładna i gęsta korona, należy ją systematycznie przycinać.
Jest to szeroko rozrastający się krzew wysokości do 6 m. Z reguły tworzy regularne, duże i gęste kępy. Zarasta wilgotne, nieużytkowane łąki, torfowiska, brzegi wód. Kwitnie od marca do kwietnia, zwykle przed rozwojem liści, tworząc charakterystyczne dla wierzb kotki. Jest rośliną owadopylną i miododajną. Nasiona rozsiewane przez wiatr.
Czasami uprawiana jako roślina ozdobna. Szczególnie nadaje się do obsadzania brzegów oczek wodnych. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, potrzebuje natomiast stale wilgotnego podłoża. Preferuje stanowiska słoneczne. Aby powstała ładna i gęsta korona, należy ją systematycznie przycinać.
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
wierzba wiciowa, energetyczna
Wierzba wiciowa
Wierzba wiciowa, w. krzaczasta, w. krzewiasta, witwa, konopianka – gatunek drzew lub krzewów z rodziny wierzbowatych. Popularnie nazywany też wierzbą energetyczną. Występuje naturalnie w środkowej Europie. Porównanie energetyczne (liczny wartość energetyczna GJ/t; koszt zakupu zł/t; koszt 1GJ energii):
Olej opałowy
43
3800
88,4
Węgiel kamienny
26
600
23,0
Ekogroszek
26
700
26,9
Miał węglowy
21
420
20,0
Gaz ziemny (GJ/1000m3)
38
2400 (1000m3 z opłatami)
63,0
Wierzba energetyczna (sucha masa)
20
80 !
(produkcja własna)
4 !
(produkcja własna)
Wierzba wiciowa
Wierzba wiciowa, w. krzaczasta, w. krzewiasta, witwa, konopianka – gatunek drzew lub krzewów z rodziny wierzbowatych. Popularnie nazywany też wierzbą energetyczną. Występuje naturalnie w środkowej Europie. Porównanie energetyczne (liczny wartość energetyczna GJ/t; koszt zakupu zł/t; koszt 1GJ energii):
Olej opałowy
43
3800
88,4
Węgiel kamienny
26
600
23,0
Ekogroszek
26
700
26,9
Miał węglowy
21
420
20,0
Gaz ziemny (GJ/1000m3)
38
2400 (1000m3 z opłatami)
63,0
Wierzba energetyczna (sucha masa)
20
80 !
(produkcja własna)
4 !
(produkcja własna)
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
wierzba krucha (łatwo pomylić z białą, srebrną. Ale jakby stały obok siebie to białą ma .. jaśniejsze liscie):
Cechy charakterystyczne:
(różnice w stosunku do wierzby białej)
♦ Młode pędy nagie, gałązki rozgałęziają się pod kątem prostym, bardzo łatwo wyłamują się (nazwa!) u nasady.
♦ Liście większe (do 15x3cm),
z góry błyszcząco ciemnozielone, obustronnie nagie, z gruczołkami
w zatokach ząbków.
Pędy wierzby kruchej nie nadają siędo wyplatania ze względu na swoją łamliwość. Ogławanie drzew jest w tym przypadku stosowane głównie w celu pozyskiwania materiału opałowego.
♦ Wierzba krucha jest bardzo dobrze przystosowana do życia w wodzie.
Ciekawostki:
♦ Wierzby, obok topoli, są najszybciej rosnącymi drzewami w Europie. Przykładowo przyrost wysokości wierzby energetycznej w ciągu pierwszego roku może sięgać 3m!
♦ Wierzba jest uważana za jeden z symboli polskości.
♦ 21 marca jest obchodzony w Polsce jako Dzień Wierzby.
♦ Wyjątkiem wśród dwupiennych z reguły wierzb jest wierzba płacząca, której kwiatostany mogą zawierać kwiaty zarówno męskie, jak i żeńskie.
Cechy charakterystyczne:
(różnice w stosunku do wierzby białej)
♦ Młode pędy nagie, gałązki rozgałęziają się pod kątem prostym, bardzo łatwo wyłamują się (nazwa!) u nasady.
♦ Liście większe (do 15x3cm),
z góry błyszcząco ciemnozielone, obustronnie nagie, z gruczołkami
w zatokach ząbków.
Pędy wierzby kruchej nie nadają siędo wyplatania ze względu na swoją łamliwość. Ogławanie drzew jest w tym przypadku stosowane głównie w celu pozyskiwania materiału opałowego.
♦ Wierzba krucha jest bardzo dobrze przystosowana do życia w wodzie.
Ciekawostki:
♦ Wierzby, obok topoli, są najszybciej rosnącymi drzewami w Europie. Przykładowo przyrost wysokości wierzby energetycznej w ciągu pierwszego roku może sięgać 3m!
♦ Wierzba jest uważana za jeden z symboli polskości.
♦ 21 marca jest obchodzony w Polsce jako Dzień Wierzby.
♦ Wyjątkiem wśród dwupiennych z reguły wierzb jest wierzba płacząca, której kwiatostany mogą zawierać kwiaty zarówno męskie, jak i żeńskie.
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
http://drzewa.nk4.netmark.pl/atlas/wierzba/wierzba.php
a tu całkiem łatwo można rozróżnić gatunki
a tu całkiem łatwo można rozróżnić gatunki
Re: ściezki piesze, dydaktyczne, rowerowe, pierścień rakowski?
i jeszcze jedno zastosowanie:
Używana jest jako faszyna do obsadzania wałów przeciwpowodziowych i brzegów rzeki w celu zabezpieczenia ich przed wymywaniem przez wodę.
Używana jest jako faszyna do obsadzania wałów przeciwpowodziowych i brzegów rzeki w celu zabezpieczenia ich przed wymywaniem przez wodę.